چند صباحیست هنگام غروب، دلم می گیرد
و من در هوای گرفته غروب به آینده نه چندان دور خویش می اندیشم!
جدایی ...مرگ!
آری ، مرگ اولین دلنگرانیست که ما انسانها به هنگام غروب به آن می اندیشیم!
هر روز غروب، خورشید می میرد و دوباره وقت سحر زنده می گردد. همینطور یک درخت، پاییز می میرد و بهار زنده می شود.
شاید هم یک انسان پس از مرگش سالهای سال در خاطره ها و دلها باقی بماند و فراموش نشود و نمیرد.
و من می دانم روزی فراموش خواهم شد، و دیگر کسی نوشته هایم را نخواهد خواند و صدایم به گوش هیچ کس نخواهد رسید و دیگر قلمم به هنگام تنهایی و دلتنگی نخواهد نوشت!
من فراموش می شوم و دیگر کسی صدای باز شدن پنجره اتاقم را نخواهد شنید و برای دیگران نیز نخواهد گفت.
من می روم...
و فراموش می شوم...
آری! فراموشی بسیار ترسناک است حتی ترسناکتر از مرگ.
و من هر غروب کلامی از فراموشی خواهم نوشت ...
تا شاید بتوانم فراموشی خویش را در خویش فراموش کنم تا شاید فراموش نشوم.
آری ، تنهایی غم انگیز ترین واژه ایست که لحظه به لحظه عمرم را با او سپری کردم.
در تمام شب، چراغی نبود و ماه در وسعت بی انتهای آسمان خویش تنها بود
و قلب من نیز چون شبهای بی ستاره تنهاترین تنها...
در این شبهای غم انگیز تنهایی و بی قراری، که با ماه این مونس و ناظر شب زنده داریهای خویش، نجوا دارم، کجاست آن اهل دلی که شبی را با دل سوخته ی ما به صبح رساند و شادی را به یکباره با تمام شیرینی به وجودم سرازیر کند،تا آسمان خزان زده نفسهایم را به دشتی از شقایقهای همیشه بهار گره بزند.
و من همچنان در انتظار نیمه ی گم شده ی خویش هستم...تا مرا همراه خود به فراسوی ماه ، به بزم ستار گان ببرد تا کویر دلم را نوید طراوت و سرسبزی دهد.
اما باز دلم تنهاست و دوست دارم برایش بنویسم ، چون پر از درد است،پر از رنج و نامردیهای زمانه ،پر از دغدغه های روزگار ...
می نویسم! که چگونه در تنهایی هایم به اشکهای همیشه همراهم که برای یاراییم در لحظات رنج و تنهایی متولد میشوند، پناه می برم!
اما باز با این همه تنهایی امیدوارانه به دیدار تو خرسندم.
ای عشق ... ای منجی جاودانه ... ای همیشه ماندگار ... با من بمان برای همیشه!
چرا که با این همه تنهایی، تنها به امید وصالت تا آخرین روز حیات جاودانه خواهم زیست.
آری! آنگاه که آدمی را اندیشه ای جز مرگ نیست، عشق تنها بهانه ایست برای دوباره زیستن.
برات آرزوی بهترینهارو دارم عزیز دلم...
